We zijn dus op 1/5...still going strong...
De mantra, de tijd, de herhaling, de muziek, de rust...ik begin me er eindelijk bij thuis te voelen. Het heeft lang geduurd. Ik heb me lang tegen de meditatie verzet, maar nu zie ik eindelijk haar schoonheid.
Hier komtie nog een keer:
sat siri
siri akal
siri akal
maha akal
maha akal
sat nam
akal moort
wahe guru
Sat siri en wahe guru, kan je zien als een aanhef grote god (waar het woord voor God hier traditioneel wordt vertaald met waarheid) en een einde, zoiets van degene die ons van donker naar licht brengt is geweldig. Daartussen kun je de mantra in drie delen opdelen: (i) siri akal en maha akal: de eeuwig aanwezige/voortlevende, niet stervende God, (ii) sat nam: de god in mijzelf (letterlijk betekent het zoiets van de waarheid is mijn naam) en (iii) akal moort: de beeldtenis/belichaming van God.
Ik ben bang dat een uitweiding over hoe deze mantra de relatie legt tussen yoga en christendom te ver gaat voor deze blog...voor diegenen die het direct zien: is het niet adembenemend?
