donderdag 30 december 2010
woensdag 22 december 2010
Quote
De huidige paus Benedictus, toen nog kardinaal Ratzinger, over zijn fascinatie voor de katholieke kerk:
"Dat een instituut met zoveel menselijke zwakheden en falen toch haar continuïteit blijft behouden en dat ik, doordat ik leef in deze grote gemeenschap, me verbonden voel met de gemeenschap van alle levenden en gestorvenen; dat ik daarin ook een zekerheid over het wezenlijke van mijn leven vind - namelijk de God die zich tot mij richt - waarop ik mijn leven baseer en met Wie ik kan leven en sterven." Joseph Ratzinger, Zout der aarde, christendom en kerk in de 21e eeuw, 2005, p. 22.
"Dat een instituut met zoveel menselijke zwakheden en falen toch haar continuïteit blijft behouden en dat ik, doordat ik leef in deze grote gemeenschap, me verbonden voel met de gemeenschap van alle levenden en gestorvenen; dat ik daarin ook een zekerheid over het wezenlijke van mijn leven vind - namelijk de God die zich tot mij richt - waarop ik mijn leven baseer en met Wie ik kan leven en sterven." Joseph Ratzinger, Zout der aarde, christendom en kerk in de 21e eeuw, 2005, p. 22.
dinsdag 14 december 2010
donderdag 9 december 2010
Winterslaap
Ik begin me samen met Saga terug te treken uit het leven van alledag. De advent blijkt een tijd om me in mezelf terug te trekken en te reflecteren op het afgelopen jaar. Het jaar is nog niet afgelopen, dus ik durf er nog niet echt een streep onder te trekken. Ik kan echter al wel zeggen dat ik zowel liefde heb gevonden als ben kwijtgeraakt. Levert dat 1-1=0 op?
Misschien niet. Freia (de liefde die ik ben kwijtgeraakt) heeft me gewezen op de liefde die ik heb gevonden. Ik wilde hier al heel lang eens over schrijven, maar ik vond nog niet eerder de kracht. Door Freia heb ik begrepen dat het erom gaat het leven te vieren. Nu en hier. Het gaat niet om hoe lang het duurt, omdat het om het moment gaat. Hier en nu. Freia heeft het leven gevierd. Ze kan niet anders. De poezen hebben immers niet van de boom van kennis van goed en kwaad gesnoept...zij kon niet anders dan ieder moment te nemen voor wat het was. Zonder te denken of dat goed of slecht was. Als zij met mij samen was, dan was zij er. Helemaal. Voor de volle 100%. Zij dacht niet aan het moment dat ik er niet meer zou zijn, zij was niet bang dat ik ziek zou worden. Zij was er gewoon. Tevreden en vol liefde.
Toen Freia stierf, bleef er een gapende leegte over. Een deel van mij was er niet meer. Ik heb me op dat moment afgevraagd waar God was. Waarom Hij die pijn niet wegneemt, waarom Hij mij niet troost. Moet Hij mij niet dragen? Mij niet met een warme deken toedekken? Toen realiseerde ik me dat dat precies is wat Hij is. Hij is de liefde tussen ons. Hij is die warme deken van de liefde. Toen zij stierf, was Hij nog steeds daar. Hij ging nergens heen. Hij bleef. De liefde stierf immers niet ook. Die liefde geeft nu echter pijn, omdat Hij me herinnert aan degene die ik zo graag wil vasthouden.
Als ik me voorstel dat die pijn er niet zou zijn, dat er niets zou zijn, dan is dat veel erger. De pijn is er wel. De liefde is er wel. Hij is er wel. Soms is het ondraaglijk. Maar, Hij stelt ons gerust: "Ja de liefde was er echt. Je hebt het je niet verbeeld. Het was echt waar. Jij hebt liefgehad. Bofkont. Jij hebt iemand zo liefgehad dat je nu niet meer kan bewegen van de pijn."
Misschien niet. Freia (de liefde die ik ben kwijtgeraakt) heeft me gewezen op de liefde die ik heb gevonden. Ik wilde hier al heel lang eens over schrijven, maar ik vond nog niet eerder de kracht. Door Freia heb ik begrepen dat het erom gaat het leven te vieren. Nu en hier. Het gaat niet om hoe lang het duurt, omdat het om het moment gaat. Hier en nu. Freia heeft het leven gevierd. Ze kan niet anders. De poezen hebben immers niet van de boom van kennis van goed en kwaad gesnoept...zij kon niet anders dan ieder moment te nemen voor wat het was. Zonder te denken of dat goed of slecht was. Als zij met mij samen was, dan was zij er. Helemaal. Voor de volle 100%. Zij dacht niet aan het moment dat ik er niet meer zou zijn, zij was niet bang dat ik ziek zou worden. Zij was er gewoon. Tevreden en vol liefde.
Toen Freia stierf, bleef er een gapende leegte over. Een deel van mij was er niet meer. Ik heb me op dat moment afgevraagd waar God was. Waarom Hij die pijn niet wegneemt, waarom Hij mij niet troost. Moet Hij mij niet dragen? Mij niet met een warme deken toedekken? Toen realiseerde ik me dat dat precies is wat Hij is. Hij is de liefde tussen ons. Hij is die warme deken van de liefde. Toen zij stierf, was Hij nog steeds daar. Hij ging nergens heen. Hij bleef. De liefde stierf immers niet ook. Die liefde geeft nu echter pijn, omdat Hij me herinnert aan degene die ik zo graag wil vasthouden.
Als ik me voorstel dat die pijn er niet zou zijn, dat er niets zou zijn, dan is dat veel erger. De pijn is er wel. De liefde is er wel. Hij is er wel. Soms is het ondraaglijk. Maar, Hij stelt ons gerust: "Ja de liefde was er echt. Je hebt het je niet verbeeld. Het was echt waar. Jij hebt liefgehad. Bofkont. Jij hebt iemand zo liefgehad dat je nu niet meer kan bewegen van de pijn."
zondag 5 december 2010
Abonneren op:
Posts (Atom)