Saga
1-7-2000 - 12-8-2014
Veertien jaar geleden liep er een klein grijs poesje mijn hart binnen. Ik hield meteen van haar. Ze legde haar kleine kopje net onder mijn kin en begon heel hard te spinnen. Op dat moment ging een klein stukje van mijn ziel over in haar hart en ik denk dat zij mij ook een stukje van haar liefde gaf. Het kleine poesje werd ouder, maar ze bleef altijd mijn kleine meisje. We gingen samen slapen, stonden samen op, deden samen de was, lazen samen boeken, schreven samen een proefschrift, we namen samen afscheid van haar lieve moeder, we verhuisden samen en we lieten samen een nieuwe kater toe in ons leven. Deze week legde ze voor het laatst haar kopje onder mijn kin, haar pootje op mijn bovenarm, maar spinnen ging niet meer. Ze scheurde het stukje van mijn ziel dat ik aan haar had gegeven los toen ze een paar uur later in mijn armen stierf. Maar ze liet het stukje van haar ziel dat voor mij bestemd is bij me achter zodat ik haar altijd bij me draag. En als we elkaar weer zien dan passen onze zielen in elkaar als een puzzel waarvan de stukjes even kwijt waren, maar altijd bij elkaar hoorden.
