Vorige week ben ik dus met Freia naar de dierenarts geweest. Voor het eerst in een jaar. De belangrijkste reden...twijfel....ineens durfde ik niet meer te vertrouwen op mijn eigen oordeel, op het idee dat ik zelf het beste weet hoe het met mijn kat gaat.
Er ontstaat dan een negatieve spiraal van twijfel. Eerst is er twijfel aan mezelf: doe ik hier wel goed aan, heb ik wel gelijk, is ze eigenlijk niet gewoon heel ziek en zwak. Dan volgt de fase waarin ik mijn indrukken begin uit te vergroten: ze slaapt heel veel, ze drinkt ook meer, zie ik daar nu vocht uit haar neusje komen, ze is ook aan de diarree. Die vertroebelde indrukken koppel ik vervolgens aan allerlei extreme conclusies: ze heeft vocht in haar longen en ze verdrinkt dus langzaam op het droge, ze heeft een te hoge bloeddruk en krijgt straks een hersenbloeding, En dan....dan zit er niets anders op dan al mijn moed bij elkaar te rapen en te gaan...naar de dierenarts....en zo kwam ik dus vorige week bij de dierenarts terecht.
Ik ben een hypochonder...soms...ik werk eraan, heus.
De dierenarts? Die kwam tot het volgende oordeel: ze slaapt veel, want het is een kat. ze drinkt meer, want het is warm. Er komt vocht uit haar neusje, want ook katten moeten wel es niezen. Ze heeft diarree, nou dat noemen wij niet echt diarree, maar misschien moet je haar dan ook geen makreel geven....Verder ziet ze er blakend uit: hollands welvaren in een Noorse boskat.
Nu ja...als de twijfel een keer per jaar ineens de stoel onder je billen vandaan trekt, dan is dat nog wel te overzien...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten