Navelstaren

In het kader van het navelstaren heb ik een poosje lang geprobeerd om mezelf te definieren.

Wie ben ik?

Ik kwam tot de conclusie dat ik behalve de verzorger van twee poesjes, de vriendin van een aantal mensen, de zus van iemand, de dochter van mijn ouders, ook yogini, christen en wetenschapper was.

Nu denk ik dat christendom, yoga en wetenschap wegen zijn die ik bewandel. Ik ben die dingen niet. Het zijn wegen om te komen bij wie ik echt ben. Fijne wegen, moeilijke en zware wegen. Maar het zijn wegen, niet meer en niet minder dan dat.

Tijd om te gaan wandelen...

Instinct en Geweten

Wat mensen onderscheidt van dieren, voor zover ik kan beoordelen, is dat wij een geweten hebben. Maar, wat mensen verbindt met dieren is dat wij ook instinct hebben.

Nu zijn er momenten waar instinct en geweten elkaar in de weg zitten. Stel dat iemand mij fysiek aanvalt. Ik weet het niet, maar instinctief zal ik dan, denk ik, reageren met een tegenaanval. Mijn geweten zegt mij echter dat fysiek geweld slecht is. In dit geval zal mijn instinct het dus waarschijnlijk winnen van mijn geweten.

Mensen worden in veel gevallen geacht hun instinct ter zijde te schuiven en naar Het Geweten (de grote gemene deler van de samenleving) te luisteren. De vraag is nu echter of er een echte keuze is tussen geweten en instinct: kun je je instinct negeren?

Dieren kunnen niet kiezen, want die hebben, vermoedelijk, geen geweten. Dieren worden dan ook niet (althans over het algemeen niet, althans in Nederland meestal niet) veroordeeld voor het volgen van hun instinct. Denk aan Bokito vorig jaar: Er waren mensen die vonden dat Bokito achteraf nog straf had moeten krijgen voor zijn daden, maar uiteraard deed Bokito gewoon wat zijn instinct hem ingaf. En precies daardoor kunnen wij hem daar niet voor verantwoordelijk houden. Hij kon niet anders reageren dan hoe hij gedaan heeft.


Mensen worden wel geacht te kunnen kiezen. Ik vraag me af of we dat kunnen en of wij eigenlijk niet net zo machteloos zijn als Bokito, of wij ook niet uitsluitend kunnen doen wat ons instinct ons ingeeft. Het verschil is uiteraard dat wij achteraf weten dat onze instinctieve handeling conflicteert met ons eigen geweten of het geweten van de samenleving.

Loslaten

40 dagen lang heb ik me geconcentreerd op loslaten. Ik heb meditaties gedaan om los te laten, yoga gedaan om los te laten. Maar ik liet niet los. Ik hield vast, vaster dan ooit.

Langzaam, een paar weken later, verandert er iets. Het is geen draai van 180 graden, maar ik voel me als een zeeschip dat langzaam, langzaam van koers verandert, misschien maar 1 of 2 graden. Maar, voor een zeeschip dat vele mijlen aflegt, betekent dat toch dat het heel ergens anders uit zal komen.

Ik laat dus los. Ik laat niet los wat ik dacht los te laten. Maar ik laat toch iets los. Ik laat los dat ik geen gorilla's observeer in de jungle van Oeganda, ik laat los dat ik geen bioloog, hersenchirurg, scheikundige ben geworden of ooit zal worden. Ik laat los dat het al over twaalven is en ik morgen gewoon moet werken.

Sterker nog, ik laat niet alleen los wat ik niet ben of ooit zal worden, maar ik omarm ook wat ik wel ben en heb. Ik ben hier. Nu. Op dit punt in mijn leven. Met fijn werk. Omringd door de mensen en dieren waarvan ik hou.

Dit is mijn weg.

Mijn meisjes

Kruidentuintje

Britt

Soms, ineens, ben je even terug.
Een blik van voorbij de regenboog.

Iemand noemt achteloos je naam.
Iemand kende jou.
Er duikt een foto op,
je halsband.