Freia

Freia is vanmorgen overleden.

Ze was de liefde van mijn leven.

Het is goed zo. Het was haar tijd. Maar zoals iemand anders over haar kat schreef:

"I still have peace. But peace doesn't have a cold nose, a pink tongue, whiskers or a warm purr. Peace does not use the litter box, hurl hairballs or wake me at two in the morning because it got lonely and wanted to crawl under the covers. The sure knowledge that I did the best I could does not demand fresh running water in the bathtub, lose its toys under the living room couch or chase moths. And even that wonderful sense of love I knew after my kitty-cat crossed, does not meow when I come home late or interrupt me at the computer with a warm paw on my leg, asking for a lap and a cuddle. And though a fresh new set of paws will one day walk into my heart, the here-and-now, day-to-day presence of a creature who knew me better than I know myself, loved me better than I love myself (and let me know that on a regular basis, conceited little creature that he was), is gone. Peace is a wonderful thing, but it doesn't wear fur.

And when I miss that fur so much, when the grief swells and threatens to consume me, the memory of my bond with my fur-person grounds me. It tells me to look forward and celebrate the joy that bounded into my life so many years ago. To pause and ground myself, let the love that was there surface and know that the love is still there. It's lonelier on this side, but if I ride out the grief I come full circle back to peace. It doesn't wear fur and it doesn't stop tears, but it does bring the memory of love and changes the tears from those of desperate sorrow to those of healing and hope"

www.felinecrf.org/saying_goodbye.htm.

Freia

M'n poesje...m'n lieve, lieve poesje,

We gaan nu onze laatste fase samen in. Ik hoop dat die fase nog heel lang duurt, dat je nog lang bij me blijft. Dat ik nog heel lang je warme, zachte vacht mag voelen, je lage en tevreden gespin mag horen en in die grote, groene, eindeloze ogen mag staren. Niets is zeker, maar dat is het nooit en je bent sterk. Sterker dan iedereen had gedacht. Je bent al drie jaar in reservetijd bij me. En, wat hebben we van die jaren genoten! We hebben lekker gegeten, veel geknuffeld, gespeeld en geslapen. En dat gaan we nu weer doen...

Vanavond haal ik je op van die vreselijke dierenarts waar je nu bent, dan kom je weer lekker bij me op schoot. Daarna gaan we weer gewoon samen slapen. Zoals iedere nacht de afgelopen 10 jaar. Je maakt me morgenochtend, zoals altijd, weer te vroeg wakker. Je legt je er, zoals altijd, weer bij neer dat ik weer in slaap val. Uiteindelijk staan we dan weer samen op....

bij elkaar, van dag tot dag, tot het einde.