Ieder jaar kijk ik tijdens Oud en Nieuw naar Lord of the Rings en ieder jaar (ik geef toe dat dat nog niet zoveel jaar is, maar je moet ooit beginnen met een traditie) haal ik iets nieuws uit de film. Een zin of een dialoog die inspireert.
Vorig jaar was dat een uitspraak van Arwen (een elf, onsterfelijk) die tegen haar geliefde Aragorn (een mens) zegt: I'd rather spend one lifetime with you, then face all the ages of this world alone (Deel 1: the fellowship of the ring).
Zo mooi en zo waar ook.
Het is belangrijker met wie je je leven deelt dan hoe lang dat leven duurt. Aan de andere kant staan wij nooit, zoals Arwen, voor de keuze. Onze keuze is niet één leven met onze geliefde(n) of een eeuwigheid zonder die geliefde(n). De keuzes worden voor ons gemaakt. Het leven met onze geliefde(n) kan ieder moment van ons worden afgenomen. En wat er dan rest....een eeuwigheid alleen.
Te dramatisch. Ja, een beetje wel. Natuurlijk blijven er - in ieder geval voor de meesten van ons - voldoende geliefden over waar we ook een leven mee delen. De eeuwigheid alleen kunnen wij gelukkig delen met de geliefden die niet zijn weggenomen. Aan de andere kant, iedereen die iemand heeft verloren zal kunnen bevestigen dat het leven ietsje meer op een eeuwigheid gaat lijken.
Jan Wolkers zegt in de documentaire Onverbiddelijke tijd dat als het leven eeuwig zou duren, het niet meer interessant zou zijn: ieder jaar komen de krokussen weer op, waarom zou je er nu naar kijken als het ook volgend jaar of het jaar daarop ook kan. De gebeurtenissen verliezen hun intensiteit.
En dat is het precies. Als je iemand verliest, en de rest van je leven een eeuwigheid wordt zonder die persoon, dan lijkt het leven een beetje uitgestrekter, de kleuren een beetje vager.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten