Binnenkort gaan de man en ik een paar daagjes weg. Ik kan niet wachten....
Maar .... Dit is ook de eerste keer dat Freia sinds ze is gediagnoseerd met nierfalen door iemand anders dan ons verzorgd moet worden. Ik geef haar iedere dag 100 ml vloeistof via een infuus. De infuusnaald gaat onder haar huid bij de schouders en dan loopt de vloeistof naar de ruimte tussen haar huid en haar lichaam. Langzaam wordt de vloeistof dan opgenomen door haar lichaam. Net als kamelen hebben katten dus de mogelijkheid voor een waterreservoir in het lichaam en vanuit een reservoir vocht op te nemen. Of, zoals de dierenarts zei: katten zijn ook een soort woestijndieren.
Mijn vader gaat Freia haar infuus geven als ik er niet ben. En ik vind dat eng....begrijp me niet verkeerd, als er iemand is die ik vertrouw hiermee is het mijn vader. Het probleem ligt niet bij Freia of bij mijn vader, maar het zit enkelt en alleen tussen mijn oren. Maar dat neemt niet weg dat de gedachte dat er iemand anders dan ik aan haar zit, een naald in haar prachtige velletje steekt, haar op schoot neemt, maakt me enorm benauwd en verdrietig.
Ik moet het loslaten. Er is geen enkel probleem. Ik moet visualiseren hoe goed het zal gaan als mijn vader het doet, hoe tevreden iedereen zal zijn met deze oplossing. Visualiseren, dat is de oplossing!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten