Het idee dat dieren alleen doden om te eten gaat in ieder geval niet op voor huiskatten (en katachtigen). Ze doden om het doden. Jacht om de jacht. Bij ons zijn de slachtoffers meestal nachtvlinders. Halflevend, met gescheurde vleugeltjes tref ik ze aan. Ik geef ze nooit de genadeklap. Waarom niet? Omdat ik bang ben voor nachtvlindertjes? Omdat ik vind dat je sterven een natuurlijk proces waarin je zo weinig mogelijk moet ingrijpen? Omdat ik het niet durf? Omdat ik hoop dat ze - ondanks alle schade - het toch zullen halen? Ik weet het niet.
Hierboven het nachtvlindertje dat vannacht op ons balkon is gestorven, nadat ik haar had gered uit de klauwen van mijn kleine, lieve moordenares Saga....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten