40 dagen lang heb ik me geconcentreerd op loslaten. Ik heb meditaties gedaan om los te laten, yoga gedaan om los te laten. Maar ik liet niet los. Ik hield vast, vaster dan ooit.
Langzaam, een paar weken later, verandert er iets. Het is geen draai van 180 graden, maar ik voel me als een zeeschip dat langzaam, langzaam van koers verandert, misschien maar 1 of 2 graden. Maar, voor een zeeschip dat vele mijlen aflegt, betekent dat toch dat het heel ergens anders uit zal komen.
Ik laat dus los. Ik laat niet los wat ik dacht los te laten. Maar ik laat toch iets los. Ik laat los dat ik geen gorilla's observeer in de jungle van Oeganda, ik laat los dat ik geen bioloog, hersenchirurg, scheikundige ben geworden of ooit zal worden. Ik laat los dat het al over twaalven is en ik morgen gewoon moet werken.
Sterker nog, ik laat niet alleen los wat ik niet ben of ooit zal worden, maar ik omarm ook wat ik wel ben en heb. Ik ben hier. Nu. Op dit punt in mijn leven. Met fijn werk. Omringd door de mensen en dieren waarvan ik hou.
Dit is mijn weg.
1 opmerking:
ik moest er een beetje van huilen. mooi hoor.
Een reactie posten