Na 26 dagen vasten en 20 dagen sadhana (dagelijkse yogaoefening) begin ik langzaam te beseffen waarom ik dit doe. De eerste 26 dagen kon ik vasten niet koppelen aan spiritualiteit. Ik had immers gewoon honger of (vaker, uh meestal) trek in iets lekkers. Daar is weinig spiritiueels aan...Na 26 dagen dringt langzaam het besef door dat het spirituele niet zit in de ontzegging, maar in de dingen die wel tot je beschikking staan: de dingen die door de onthouding duidelijker worden, meer uitvergroot.
De Sadhana is een ander verhaal. Ook daar zie ik vaak tegenop uit luiheid, ongeduld etc. Maar, uiteindelijk geeft de dagelijkse oefening, de discipline, rust. Twee momenten op de dag, 's morgens als ik opsta en 's avonds voor ik ga slapen, waarin ik tijd maak voor god: de god die in mijn lichaam huist en de god die overal buiten mijn lichaam is. Yoga functioneert als een schemerzone tussen slapen en waken. Tussen onbewust en bewust. Tussen mijn lichaam en de buitenwereld. Het maakt de overgang zachter, soepeler en God komt een heel klein beetje dichterbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten