donderdag 30 december 2010
woensdag 22 december 2010
Quote
De huidige paus Benedictus, toen nog kardinaal Ratzinger, over zijn fascinatie voor de katholieke kerk:
"Dat een instituut met zoveel menselijke zwakheden en falen toch haar continuïteit blijft behouden en dat ik, doordat ik leef in deze grote gemeenschap, me verbonden voel met de gemeenschap van alle levenden en gestorvenen; dat ik daarin ook een zekerheid over het wezenlijke van mijn leven vind - namelijk de God die zich tot mij richt - waarop ik mijn leven baseer en met Wie ik kan leven en sterven." Joseph Ratzinger, Zout der aarde, christendom en kerk in de 21e eeuw, 2005, p. 22.
"Dat een instituut met zoveel menselijke zwakheden en falen toch haar continuïteit blijft behouden en dat ik, doordat ik leef in deze grote gemeenschap, me verbonden voel met de gemeenschap van alle levenden en gestorvenen; dat ik daarin ook een zekerheid over het wezenlijke van mijn leven vind - namelijk de God die zich tot mij richt - waarop ik mijn leven baseer en met Wie ik kan leven en sterven." Joseph Ratzinger, Zout der aarde, christendom en kerk in de 21e eeuw, 2005, p. 22.
dinsdag 14 december 2010
donderdag 9 december 2010
Winterslaap
Ik begin me samen met Saga terug te treken uit het leven van alledag. De advent blijkt een tijd om me in mezelf terug te trekken en te reflecteren op het afgelopen jaar. Het jaar is nog niet afgelopen, dus ik durf er nog niet echt een streep onder te trekken. Ik kan echter al wel zeggen dat ik zowel liefde heb gevonden als ben kwijtgeraakt. Levert dat 1-1=0 op?
Misschien niet. Freia (de liefde die ik ben kwijtgeraakt) heeft me gewezen op de liefde die ik heb gevonden. Ik wilde hier al heel lang eens over schrijven, maar ik vond nog niet eerder de kracht. Door Freia heb ik begrepen dat het erom gaat het leven te vieren. Nu en hier. Het gaat niet om hoe lang het duurt, omdat het om het moment gaat. Hier en nu. Freia heeft het leven gevierd. Ze kan niet anders. De poezen hebben immers niet van de boom van kennis van goed en kwaad gesnoept...zij kon niet anders dan ieder moment te nemen voor wat het was. Zonder te denken of dat goed of slecht was. Als zij met mij samen was, dan was zij er. Helemaal. Voor de volle 100%. Zij dacht niet aan het moment dat ik er niet meer zou zijn, zij was niet bang dat ik ziek zou worden. Zij was er gewoon. Tevreden en vol liefde.
Toen Freia stierf, bleef er een gapende leegte over. Een deel van mij was er niet meer. Ik heb me op dat moment afgevraagd waar God was. Waarom Hij die pijn niet wegneemt, waarom Hij mij niet troost. Moet Hij mij niet dragen? Mij niet met een warme deken toedekken? Toen realiseerde ik me dat dat precies is wat Hij is. Hij is de liefde tussen ons. Hij is die warme deken van de liefde. Toen zij stierf, was Hij nog steeds daar. Hij ging nergens heen. Hij bleef. De liefde stierf immers niet ook. Die liefde geeft nu echter pijn, omdat Hij me herinnert aan degene die ik zo graag wil vasthouden.
Als ik me voorstel dat die pijn er niet zou zijn, dat er niets zou zijn, dan is dat veel erger. De pijn is er wel. De liefde is er wel. Hij is er wel. Soms is het ondraaglijk. Maar, Hij stelt ons gerust: "Ja de liefde was er echt. Je hebt het je niet verbeeld. Het was echt waar. Jij hebt liefgehad. Bofkont. Jij hebt iemand zo liefgehad dat je nu niet meer kan bewegen van de pijn."
Misschien niet. Freia (de liefde die ik ben kwijtgeraakt) heeft me gewezen op de liefde die ik heb gevonden. Ik wilde hier al heel lang eens over schrijven, maar ik vond nog niet eerder de kracht. Door Freia heb ik begrepen dat het erom gaat het leven te vieren. Nu en hier. Het gaat niet om hoe lang het duurt, omdat het om het moment gaat. Hier en nu. Freia heeft het leven gevierd. Ze kan niet anders. De poezen hebben immers niet van de boom van kennis van goed en kwaad gesnoept...zij kon niet anders dan ieder moment te nemen voor wat het was. Zonder te denken of dat goed of slecht was. Als zij met mij samen was, dan was zij er. Helemaal. Voor de volle 100%. Zij dacht niet aan het moment dat ik er niet meer zou zijn, zij was niet bang dat ik ziek zou worden. Zij was er gewoon. Tevreden en vol liefde.
Toen Freia stierf, bleef er een gapende leegte over. Een deel van mij was er niet meer. Ik heb me op dat moment afgevraagd waar God was. Waarom Hij die pijn niet wegneemt, waarom Hij mij niet troost. Moet Hij mij niet dragen? Mij niet met een warme deken toedekken? Toen realiseerde ik me dat dat precies is wat Hij is. Hij is de liefde tussen ons. Hij is die warme deken van de liefde. Toen zij stierf, was Hij nog steeds daar. Hij ging nergens heen. Hij bleef. De liefde stierf immers niet ook. Die liefde geeft nu echter pijn, omdat Hij me herinnert aan degene die ik zo graag wil vasthouden.
Als ik me voorstel dat die pijn er niet zou zijn, dat er niets zou zijn, dan is dat veel erger. De pijn is er wel. De liefde is er wel. Hij is er wel. Soms is het ondraaglijk. Maar, Hij stelt ons gerust: "Ja de liefde was er echt. Je hebt het je niet verbeeld. Het was echt waar. Jij hebt liefgehad. Bofkont. Jij hebt iemand zo liefgehad dat je nu niet meer kan bewegen van de pijn."
zondag 5 december 2010
zondag 21 november 2010
dinsdag 16 november 2010
Twijfel
En dan soms denk ik ineens...misschien is er geen God, geen leven na de dood, geen regenboogbrug, geen sinterklaas, geen zwarte piet, geen bibelebonse berg...misschien is er wel niets.
donderdag 4 november 2010
Herfst
Ik mis haar. soms tel ik als ik binnenkom tot één. soms hoop ik dat als ik mijn ogen heel stijf dichthoud ze me even aanraakt. heel even maar. even haar voorhoofd tegen het mijne. ik kan haar niet meer vatten. ze is onbereikbaar geworden. ver weg. as. een filmpje. een foto. een droom. een schaduw die de hoek om gaat.
zaterdag 16 oktober 2010
Voor alle vrouwen in mijn leven...
"Woman is the fulfilled, complete creativity of God itself. Woman is not an image but a living reality. Woman is not a dream, she is a living exstasy. Woman is not a pursuit, but a fulfillment and a satisfaction. Woman is not a partner, but the completion of the cycle."
Yogi Bhajan (July 5, 1982)
Yogi Bhajan (July 5, 1982)
zondag 3 oktober 2010
donderdag 30 september 2010
donderdag 16 september 2010
Soms hoor je ineens hoe mooi iets is...
Every night in my dreams I see you. I feel you. That is how I know you go on. Far across the distance And spaces between us You have come to show you go on. Near, far, wherever you are I believe that the heart does go on Once more you open the door And you're here in my heart And my heart will go on and on Love can touch us one time And last for a lifetime And never go till we're one Love was when I loved you One true time I hold to In my life we'll always go on Near, far, wherever you are I believe that the heart does go on Once more you open the door And you're here in my heart And my heart will go on and on There is some love that will not go away You're here, there's nothing I fear, And I know that my heart will go on We'll stay forever this way You are safe in my heart And my heart will go on and on (Theme from 'Titanic', Celine Dion 'my heart will go on') |
zondag 5 september 2010
woensdag 11 augustus 2010
zondag 1 augustus 2010
licht in de duisternis
Om het licht op zijn waarde te kunnen schatten moet het af en toe donker zijn. Als het heel donker wordt, dan is het ook heel licht geweest. En als het heel donker is, dan schijnt het licht nog feller in de duisternis.
Ik mis haar.
Toen ik haar ging halen bij de dierenarts, een week voor ze stierf, had ik haar mandje op de achterbank gezet. Tijdens de rit stak ik mijn vingers door de tralies. Ze gaf direct kopjes. 's Avonds viel ze in mijn armen op bed in slaap. Langzaam gleed ze weg uit mijn leven. Mijn meisje.
Het was donker, heel erg donker. En, in het donker ben je alleen. Er is niemand om je pijn te dragen, behalve jijzelf. Maar er zijn altijd lichtpuntjes. De lichtpuntjes maken spinazietaart voor je, leggen tarotkaarten met je, wandelen met je, gaan met je naar de sauna en sommige lichtpuntjes zijn er gewoon, omdat ze het weten. De lichtpuntjes weten dat het donker is. Ze weten ook dat het weer licht wordt. In de tussentijd verlichten ze de duisternis.
zaterdag 3 april 2010
Ik bracht haar naar de brug...
De Brug
Toine Lancet
Breng jij mij op weg tot aan de brug.
Ik ben zo bang om daar alleen te staan
als we daar zijn, ga niet direct terug
maar wacht totdat ik overga
en zwaai naar me
dan voel ik mij heel veilig en vertrouwd.
Breng jij mij weg tot aan de brug.
Ik heb geen idee hoe diep het water is.
De overkant lijkt mij zo ver,
je kunt de oever hier niet zien.
Zover het oog reikt, zie ik mist.
Ik twijfel aan het verder gaan.
'Je angst voor de dood
is als de angst voor het leven
het nieuwe lijkt te groot
om het oude op te geven.
In de diepte van je verlangen
ligt de kennis van het nieuwe leven,
zoals een vlinder al weet van vliegen
in zijn donkere cocon."
Breng jij mij weg tot aan de brug
en ga dan niet te vlug terug.
Zwaai jij mij na als ik erover ga.
Een klein duwtje in de rug
is alles wat ik nog verlang van jou
dank je voor je liefde en je trouw
en ga nu gauw
want het begin is reeds in zicht.
Ik voel de warmte van een Licht.
Toine Lancet
Breng jij mij op weg tot aan de brug.
Ik ben zo bang om daar alleen te staan
als we daar zijn, ga niet direct terug
maar wacht totdat ik overga
en zwaai naar me
dan voel ik mij heel veilig en vertrouwd.
Breng jij mij weg tot aan de brug.
Ik heb geen idee hoe diep het water is.
De overkant lijkt mij zo ver,
je kunt de oever hier niet zien.
Zover het oog reikt, zie ik mist.
Ik twijfel aan het verder gaan.
'Je angst voor de dood
is als de angst voor het leven
het nieuwe lijkt te groot
om het oude op te geven.
In de diepte van je verlangen
ligt de kennis van het nieuwe leven,
zoals een vlinder al weet van vliegen
in zijn donkere cocon."
Breng jij mij weg tot aan de brug
en ga dan niet te vlug terug.
Zwaai jij mij na als ik erover ga.
Een klein duwtje in de rug
is alles wat ik nog verlang van jou
dank je voor je liefde en je trouw
en ga nu gauw
want het begin is reeds in zicht.
Ik voel de warmte van een Licht.
dinsdag 23 maart 2010
woensdag 10 maart 2010
Freia
ik mis haar warme zachte vacht,
ik mis haar diepe groene ogen,
ik mis haar tevreden gespin,
ik mis haar kopjes,
ik mis haar pootjes,
ik mis hoe ze me begroet bij de deur,
ik mis haar naast me op de bank,
ik mis haar bij de afwas,
ik mis haar op de w.c.,
ik mis haar bij het ophangen van de was,
ik mis haar tijdens yoga
ik mis haar als ik thuis werk,
ik mis haar als ik op mijn werk ben,
ik mis haar als ik t.v. kijk,
ik mis haar als ik eet,
maar het allermeest mis ik haar
als ik wakker word, 's nachts,
en ze ligt niet naast me.
De plek naast mijn kussen is leeg.
En met dat zwarte gat aan leegte naast me
lig ik wakker, nacht aan nacht.
ik mis haar diepe groene ogen,
ik mis haar tevreden gespin,
ik mis haar kopjes,
ik mis haar pootjes,
ik mis hoe ze me begroet bij de deur,
ik mis haar naast me op de bank,
ik mis haar bij de afwas,
ik mis haar op de w.c.,
ik mis haar bij het ophangen van de was,
ik mis haar tijdens yoga
ik mis haar als ik thuis werk,
ik mis haar als ik op mijn werk ben,
ik mis haar als ik t.v. kijk,
ik mis haar als ik eet,
maar het allermeest mis ik haar
als ik wakker word, 's nachts,
en ze ligt niet naast me.
De plek naast mijn kussen is leeg.
En met dat zwarte gat aan leegte naast me
lig ik wakker, nacht aan nacht.
maandag 15 februari 2010
Freia
Freia is vanmorgen overleden.
Ze was de liefde van mijn leven.
Het is goed zo. Het was haar tijd. Maar zoals iemand anders over haar kat schreef:
"I still have peace. But peace doesn't have a cold nose, a pink tongue, whiskers or a warm purr. Peace does not use the litter box, hurl hairballs or wake me at two in the morning because it got lonely and wanted to crawl under the covers. The sure knowledge that I did the best I could does not demand fresh running water in the bathtub, lose its toys under the living room couch or chase moths. And even that wonderful sense of love I knew after my kitty-cat crossed, does not meow when I come home late or interrupt me at the computer with a warm paw on my leg, asking for a lap and a cuddle. And though a fresh new set of paws will one day walk into my heart, the here-and-now, day-to-day presence of a creature who knew me better than I know myself, loved me better than I love myself (and let me know that on a regular basis, conceited little creature that he was), is gone. Peace is a wonderful thing, but it doesn't wear fur.
And when I miss that fur so much, when the grief swells and threatens to consume me, the memory of my bond with my fur-person grounds me. It tells me to look forward and celebrate the joy that bounded into my life so many years ago. To pause and ground myself, let the love that was there surface and know that the love is still there. It's lonelier on this side, but if I ride out the grief I come full circle back to peace. It doesn't wear fur and it doesn't stop tears, but it does bring the memory of love and changes the tears from those of desperate sorrow to those of healing and hope"
maandag 8 februari 2010
Freia
.JPG)
M'n poesje...m'n lieve, lieve poesje,
We gaan nu onze laatste fase samen in. Ik hoop dat die fase nog heel lang duurt, dat je nog lang bij me blijft. Dat ik nog heel lang je warme, zachte vacht mag voelen, je lage en tevreden gespin mag horen en in die grote, groene, eindeloze ogen mag staren. Niets is zeker, maar dat is het nooit en je bent sterk. Sterker dan iedereen had gedacht. Je bent al drie jaar in reservetijd bij me. En, wat hebben we van die jaren genoten! We hebben lekker gegeten, veel geknuffeld, gespeeld en geslapen. En dat gaan we nu weer doen...
Vanavond haal ik je op van die vreselijke dierenarts waar je nu bent, dan kom je weer lekker bij me op schoot. Daarna gaan we weer gewoon samen slapen. Zoals iedere nacht de afgelopen 10 jaar. Je maakt me morgenochtend, zoals altijd, weer te vroeg wakker. Je legt je er, zoals altijd, weer bij neer dat ik weer in slaap val. Uiteindelijk staan we dan weer samen op....
bij elkaar, van dag tot dag, tot het einde.
zaterdag 30 januari 2010
Grey's anatomy quote
"and each person we let ourselves care about is just one more loss somewhere down the line"
Deze quote is me op het lijf geschreven...ik maak me zorgen om alle liefdes in mijn leven die ik nog moet verliezen. Het verdriet dat nog moet komen, lijkt nu al heel werkelijk. Verdriet om het te komen verdriet. Afscheid nemen is de rode draad in mijn leven. Dat moet ik leren. Niet bang zijn voor het verdriet, voor de pijn, het ondergaan, er doorheen gaan en niet verkrampen, doorademen en verdergaan.
Tijdens de appeltaart gisteravond realiseerde ik me dat er een andere kant is. Leven met het verdriet van het komende verlies, bewust zijn van de liefde die je ooit verliest, zorgt dat die liefde je prioriteit is. Het zorgt dat je altijd eerst kiest voor de grootste liefdes in je leven voordat je iets anders doet.
Deze quote is me op het lijf geschreven...ik maak me zorgen om alle liefdes in mijn leven die ik nog moet verliezen. Het verdriet dat nog moet komen, lijkt nu al heel werkelijk. Verdriet om het te komen verdriet. Afscheid nemen is de rode draad in mijn leven. Dat moet ik leren. Niet bang zijn voor het verdriet, voor de pijn, het ondergaan, er doorheen gaan en niet verkrampen, doorademen en verdergaan.
Tijdens de appeltaart gisteravond realiseerde ik me dat er een andere kant is. Leven met het verdriet van het komende verlies, bewust zijn van de liefde die je ooit verliest, zorgt dat die liefde je prioriteit is. Het zorgt dat je altijd eerst kiest voor de grootste liefdes in je leven voordat je iets anders doet.
Abonneren op:
Posts (Atom)