Agnus dei

Het is bijna onmogelijk om in woorden te vatten wat het lijden van Christus betekent. Het is een inzicht dat diep in de ziel wortelt en zich moeilijk naar gewone taal laat omzetten. Ik ga toch een poging doen...al was het alleen maar om mezelf te herinneren wat het inzicht was toen ik vandaag dit stukje van het openingskoor van de Mattheus Passion beluisterde.

Seht - wohin ? - auf unsre Schuld.

Zie - waarheen ? - op ons vergrijp

All Sünd hast du getragen,

Alle zonden heeft U gedragen,

Sonst müssten wir verzagen.

Anders moesten wij wanhopen.

Sehet ihn aus Lieb und Huld,

Zie Hem, uit liefde en genade,

Holz zum Kreuze selber tragen.

Zelf het kruishout dragen.

Door het lijden laat jezus zien dat hij zoveel van ons houdt en ons dat zo graag wil laten weten dat hij zelfs bereid is om de last van het (ons?) kruis te dragen. Hij laat ons daardoor zien hoe je lief hebt, in woord en gedachte in doen en laten. Hij laat ons de liefde van God weer ervaren.

Verder geeft de idee dat hij heeft geleefd, bemind en geleden als een mens van vlees en bloed met zowel fysieke als mentale pijn en liefde ons houvast. Onze God weet immers wat het is om mens te zijn. Wij kunnen met hem delen wat wij ervaren omdat “hij het weet”. Sterker nog hij laat ons zien hoe en waarvoor wij moeten leven en sterven: voor de liefde.

Als laatste neemt hij ons een zware last van de schouders door het of ons kruis te dragen. Hij neemt onze zonden weg en met zonden denk ik aan leven en lijden zonder God en dus een leven zonder te beminnen, zonder liefde. Hij doet dat door te laten zien dat als je je kruis draagt je altijd terugkomt bij God. Hij laat ons zien dat het leven niet uitzichloos lijden is, maar dat het leven en het lijden dat daarbij hoort altijd eindigt bij de Vader. Het eindigt dus altijd bij de liefde.