Pace

Gisteren hebben we in Delft tijdens de Eucharistieviering afscheid genomen van pastor Tjeerd Visser. Door zijn handen ben ik gedoopt en gevormd. Dat is bijzonder. Zijn vertrek is een groot verlies voor de katholieke kerk in Delft en een grote aanwinst voor de katholieke kerk in Dordrecht. Ik vind het oprecht jammer dat hij weggaat.

Soms doet de mis me bijna niets, soms voel ik Gods aanwezigheid overduidelijk in alle onderdelen en soms is er een woord, een lied of een gebaar dat mijn gedachten een poosje kan vasthouden: vaak de schuldbelijdenis, vaak het Kyrie en ook heel vaak Agnus Dei. Een van mijn favoriete onderdelen is toch wel om elkaar de vrede van Christus te wensen. Ik weet niet of dat in andere dan katholieke kerken ook gebeurt, maar ik kan het iedereen van harte aanbevelen. Eigenlijk zouden we dat in het gewone leven ook moeten doen.

Soms hoor ik in mijn leven woorden uit het rituaal van de Eucharistie terug. Die woorden  komen dan ineens naar boven (moge de almachtige god zich over je ontfermen, je zonden vergeven en je geleiden tot het eeuwig leven) en ineens snap je die woorden dan omdat ze van toepassing zijn op een situatie. Ik zat bijvoorbeeld in het ziekenhuis zonder erbij na te denken met een kruisbeeldje te spelen. Mijn gedachte werden helemaal ingenomen door het idee dat ik een van de meest dierbare mensen in mijn leven ooit kwijt zou kunnen raken, niet per se op dat moment, maar wel ooit. Ineens moest ik denk aan "de vrede van Christus is altijd met je" en ineens begreep ik wat die woorden betekenen: Ja, pijn en verdriet zijn onvermijdelijk. Het heeft geen zin om je daar druk over te maken. Maar, we nemen die brug pas als we ervoor staan. Nu is het goed en ook in pijn en verdriet is het goed, want zij veranderen niet inherent iets aan de liefde die ik voel, noch voor de mensen om mij heen, noch voor God. Dat blijft altijd, dat is een constante. Dat is de gouden draad die door ieders leven loopt en waar wij rust uit kunnen halen.

Zelfs als je niet (in Christus) gelooft is het zo'n mooie wens. Ik wens je rust in je leven of eigenlijk berusting. Het is goed zoals het is. Er is ontegenzeggelijk pijn en verdriet. Het leven is heel vaak niet eerlijk. Maar het is ons leven, ik wens jou en mij toe om ervan te kunnen houden precies zoals het is. Er is geen licht zonder duisternis. Het licht dat ik in mijn leven zie en dat me dierbaarder is dan wat dan ook op de wereld, bestaat alleen dankzij de duisternis die er ook is of is geweest.

Precies 5 jaar geleden ben ik met deze blog begonnen. Ik denk dat het de schok was door de ziekte van Freia. Ik had behoeft om er over te praten, om het proces te registeren. Als ik nu terug kijk op die 5 jaar is er veel gebeurd, verdrietige dingen, maar voornamelijk fijne dingen.

Freia is inmiddels overleden, maar pas 3 jaar nadat ik deze blog begonnen ben. We hebben heel erg veel geluk gehad dat ze nog zo lang bij me mocht zijn zonder dat ze eigenlijk ooit echt ziek is geweest. Ik ben nog altijd heel verdrietig dat ik haar niet meer bij me heb, maar ik ben vooral heel dankbaar voor alles wat ik van haar heb geleerd. Huisdieren zijn zulke goede leermeesters. Zij heeft genoten van al onze dagen samen, van ieder uur dat we samen hebben doorgebracht, zonder zich zorgen te maken over wat er zou gaan komen. Ik hoop dat dat mij ooit zo goed zal lukken. Ze is bijna 12 jaar geworden. De dierenarts zei dat ik een beetje pech met haar had gehad toen ze was overleden, maar ik heb nog nooit zo veel geluk gehad met een dier in mijn leven. Het gaat niet om de kwantiteit, maar om de kwaliteit. Nog zo'n les.

Nu Freia er niet meer is, en de registratie van haar ziekte dus afgelopen is, zou ik natuurlijk kunnen stoppen met deze blog. Ik heb daar ook al vaak over nagedacht. Waarvoor dient deze blog eigenlijk nog? Moet ik er niet mee stoppen? Waarom heb ik eigenlijk een publiek nodig om een dagboek bij te houden?

Ik denk dat ik de gedachte dat iemand anders dit ook leest motiverend vind. Misschien leest niemand dit of misschien bijna niemand, maar dat geeft niet. Het is toch een reden om te schrijven. Maar, ik denk ook dat ik anders ga schrijven. Ik probeer nu vaak mooie stukjes te maken en eigenlijk lukt dat niet zo goed. Uiteindelijk is wat er op de blog komt niet precies wat ik wil overbrengen.  Daardoor doe ik het bijna nooit. Ik ga de poging om iets over te brengen opgeven. Ik wil nu maar eens gewoon opschrijven waar ik over nadenk,bid en mediteer zonder het te mooi proberen te maken. Es zien wat dat oplevert.