Precies 5 jaar geleden ben ik met deze blog begonnen. Ik denk dat het de schok was door de ziekte van Freia. Ik had behoeft om er over te praten, om het proces te registeren. Als ik nu terug kijk op die 5 jaar is er veel gebeurd, verdrietige dingen, maar voornamelijk fijne dingen.

Freia is inmiddels overleden, maar pas 3 jaar nadat ik deze blog begonnen ben. We hebben heel erg veel geluk gehad dat ze nog zo lang bij me mocht zijn zonder dat ze eigenlijk ooit echt ziek is geweest. Ik ben nog altijd heel verdrietig dat ik haar niet meer bij me heb, maar ik ben vooral heel dankbaar voor alles wat ik van haar heb geleerd. Huisdieren zijn zulke goede leermeesters. Zij heeft genoten van al onze dagen samen, van ieder uur dat we samen hebben doorgebracht, zonder zich zorgen te maken over wat er zou gaan komen. Ik hoop dat dat mij ooit zo goed zal lukken. Ze is bijna 12 jaar geworden. De dierenarts zei dat ik een beetje pech met haar had gehad toen ze was overleden, maar ik heb nog nooit zo veel geluk gehad met een dier in mijn leven. Het gaat niet om de kwantiteit, maar om de kwaliteit. Nog zo'n les.

Nu Freia er niet meer is, en de registratie van haar ziekte dus afgelopen is, zou ik natuurlijk kunnen stoppen met deze blog. Ik heb daar ook al vaak over nagedacht. Waarvoor dient deze blog eigenlijk nog? Moet ik er niet mee stoppen? Waarom heb ik eigenlijk een publiek nodig om een dagboek bij te houden?

Ik denk dat ik de gedachte dat iemand anders dit ook leest motiverend vind. Misschien leest niemand dit of misschien bijna niemand, maar dat geeft niet. Het is toch een reden om te schrijven. Maar, ik denk ook dat ik anders ga schrijven. Ik probeer nu vaak mooie stukjes te maken en eigenlijk lukt dat niet zo goed. Uiteindelijk is wat er op de blog komt niet precies wat ik wil overbrengen.  Daardoor doe ik het bijna nooit. Ik ga de poging om iets over te brengen opgeven. Ik wil nu maar eens gewoon opschrijven waar ik over nadenk,bid en mediteer zonder het te mooi proberen te maken. Es zien wat dat oplevert.