Kattenogen

Kattenogen zijn zo mooi, zo mysterieus. Het lijken wel kristallen bollen waarin je een ander universum, met andere natuurwetten, kunt waarnemen. In kattenogen zie je diepte, patronen, kleuren. Ze doen me denken aan kaleidoscopen.

Diergaarde Blijdorp

Het is "zo'n week":

• Zondag blijk ik halverwege de dag twee compleet verschillende schoenen aan te hebben.


• Gisteren heb ik een aardappelschilmesje meegebakken met de kerstmaaltijd. Het hele huis stinkt dan naar gesmolten plastic in plaats van naar de heerlijke vegetarische bladerdeeghapjes...


• Gisteren bijna (het scheelde een centimeter) aangereden door een auto die voorang zou moeten hebben verleend, maar ons niet had gezien.


• Vandaag een lekke band met de fiets op weg naar de dierentuin.


• Bij de dierentuin aangekomen zet ik mijn fiets op slot met een slot waar ik geen sleutel van bij me heb (een toestand: lopen naar station, naar huis met trein om sleutel te halen, terug naar dierentuin met bus om fiets te halen, met fiets aan de hand naar de fietsenmaker, weer terug naar huis met trein)

Ik ben benieuwd wat me verder nog te wachten staat....

Frans en Wizzard

Kerst: De geboorte van God

Als we denken aan het woord God dan denken we aan de allerhoogste macht, aan allesziendheid, aan een entiteit die groter is dan wij kunnen bevatten. Die God komt, volgens het christelijk geloof, ter wereld als mens, als baby in de kerstnacht. De tegenstelling is ontroerend. De almachtige God wordt mens, sterker nog wordt geboren als baby: een wezen dat volledig afhankelijk is van anderen.

Waarom wordt God mens?

Doordat God zich (letterlijk) in ons verplaatst kan hij ons op onze manier laten zien hoe groot zijn liefde voor ons is. Hij laat ons zien wat het betekent om echt van iemand te houden en hoe kwetsbaar je bent als je echt van iemand houdt.

Het leven van God als mens stelt ook een voorbeeld. We weten nu hoe God zijn leven invult als mens. Hij blijft trouw aan zijn diepste overtuiging, ook als dat tegen de opvattingen van de menigte ingaat. Hij leeft volgens zijn eigen waarheid.

Doordat God mens is geworden wordt hij grijpbaar voor ons. Het onbevatbare begrip God is bevatbaar geworden. Het is moeilijk om een relatie aan te gaan met een entiteit die je niet kunt vatten. Het is daarentegen natuurlijk om een relatie aan te gaan met een mens. Doordat God mens is geworden is hij benaderbaar geworden.

Tot zo ver wat korte gedachten over de menswording van God. Het gaat mij niet om de historische autenticiteit van het verhaal, maar om het godsbeeld dat eruit voortkomt: Een God die lief heeft en die die liefde, die hem zo kwetsbaar maakt, onvoorwaardelijk uitdraagt. Ongeacht de consequenties, ongeacht wat mensen van hem denken.

Ghost of christmas past

's Ochtends naar oma en opa op eerste kerstdag. Groene tapijttegels, de tapijttegels zijn ruw, je kunt er niet echt lekker op spelen. Boven staat er een kist met speelgoed. Er zitten gifkleurig speelgoedkikkers in de kist en steentjes waarmee je een kasteel kan bouwen. We mogen van oma niet van de trap springen.

Op tweede kerstdag naar andere opa en oma. Het is een heel klein huis, maar er zijn veel mensen. Er zijn cadeautjes. Geld voor de oudere kleinkinderen, maar voor ons zijn er echte cadeautjes. De cadeautjes zitten in een poef, in de hoek bij de slaapkamer.

Het was goed. Ik mis ze... mijn grootouders...nog steeds. Maar ze zijn bij ons in ons hart.

Dissociatie

Het is volbracht.

Het congres is bezocht, het artikel is geschreven, de studenten zijn voorzien van een opdracht de kerstvakantie in gegaan.

En eindelijk....eindelijk...kan ik weer even ademhalen.

Ik ben moe. Ik woon in mijn hoofd. Uitsluitend daar. Mijn voeten zijn vreemden voor me. Het lijkt of ik door een venstertje naar buiten kijk. Mijn lichaam doet geroutineerd wat het moet doen: thee zetten, broodjes kopen, de poezen eten geven. Wonderlijk.

Tijd om te gaan slapen dus...en om yoga te doen. In die volgorde, vrees ik.

Kerstgekte

Treinreis

Nederland is zo mooi als het zo koud is...

Isn't she lovely?

Back to the future

Eén van de lessen die ik heb geleerd van yoga is het belang van leven in het heden. Het gaat om hoe het nu is, niet om hoe het is geweest of hoe het ooit zal worden. Door het veelvuldig beoefenen van de yogaoefeningen lijkt het alsof de cellen in mijn lichaam die boodschap hebben geabsorbeerd. Het is een belangrijke les, waar ik al veel baat bij heb gehad.

Toen Freia ziek werd, kon ik aanvankelijk alleen denken aan het moment dat ik haar zou moeten laten gaan en aan de ellende waar we nog door zouden moeten. Door me te concentreren op het heden zie ik nu in dat het gaat om dat we het nu fijn hebben met z'n drieën (dus Freia, Saga en ik :-)), dat ik haar nu kan aaien, dat ze op schoot komt, dat ze tevreden is. Wat er later komt zien we wel weer: wie dan leeft die dan zorgt, of zoals ik tijdens het schrijven van mijn dissertatie altijd tegen mijn promoter zei we zien wel waar het schip strandt.

Ondanks dat alles zijn er soms momenten waarop je door iets van buitenaf wordt gedwongen je te concentreren op de toekomst. Vandaag was dat door iets dat de dierenartsassistente zei. Ik kwam mijn maandelijkse benodigdheden voor de poesjes halen en ik besprak met haar het effect van de behandeling die Freia krijgt op de lange termijn. Dom dom....het gaat om het nu...what the hell was I thinking asking about the future....De dierenartsassistente antwoordt daarop dat het voorlopig goed gaat, maar dat ik er natuurlijk niet vanuit moet gaan dat Freia een kat van 22 jaar zal worden.

En ineens was ik vooruitgespoeld naar de toekomst en werd het feit dat Freia terminaal ziek is en in de toekomst dus daadwerkelijk zal overlijden aan haar ziekte mijn rustige, gebalanceerde heden ingetrokken.

Kun je ze niet bijna ruiken?