Het is volbracht.
Het congres is bezocht, het artikel is geschreven, de studenten zijn voorzien van een opdracht de kerstvakantie in gegaan.
En eindelijk....eindelijk...kan ik weer even ademhalen.
Ik ben moe. Ik woon in mijn hoofd. Uitsluitend daar. Mijn voeten zijn vreemden voor me. Het lijkt of ik door een venstertje naar buiten kijk. Mijn lichaam doet geroutineerd wat het moet doen: thee zetten, broodjes kopen, de poezen eten geven. Wonderlijk.
Tijd om te gaan slapen dus...en om yoga te doen. In die volgorde, vrees ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten