Genesis 1:3-5: God zei: 'er moet licht komen' en er was licht. God zag dat het licht goed was, en hij scheidde het licht van de duisternis; het licht noemde hij dag, de duisternis noemde hij nacht. Het werd avond en het werd morgen. De eerste dag. (Deze bijbeltekst is ontleend aan De Nieuwe bijbelvertaling, copyright Nederlands bijbelgenootschap 2004)
Als je dit stuk tekst goed leest dan kun je een boek volschrijven over alle zinswendingen en opvallende passages. Ik zal me beperken tot wat voor mij de kern is van deze passage op dit moment in mijn leven.
"hij scheidde het licht van de duisternis"
Licht en duisternis waren voor de scheiding één. Ze hebben dezelfde oorsprong, maar zijn tegengestelde krachten. Dit idee kan ik in veel aspecten van mijn leven toepassen. Het duidelijkste geval is wellicht leven en dood, in ieder geval voor mij. Mensen of dieren die je bij leven zoveel vreugde geven en dus het licht zijn in je leven, hullen je leven in duisternis op het moment dat zij sterven. De oorsprong van het licht en de duisternis, van geluk en pijn, van vreugde en wanhoop, zijn echter dezelfde: de liefde voor die bepaalde persoon.
Dit impliceert ook dat verdriet/rouw/pijn niet slecht zijn. Het is niets meer en niets minder dan de keerzijde van geluk en vreugde. Ze kunnen alleen maar bestaan bij de gratie van dezelfde oorsprong.
Het boek Genesis dateert van ver voor voor Christus. Toch is het direct toepasbaar op mijn leven, vanwege de universele wijsheid die het in zich draagt. Dit is één van de redenen dat ik word ontroerd door de bijbel: het is een boek dat eeuwen geleden door mensen is geschreven die ook hun diepste gevoelens voor elkaar, voor zichzelf en voor god vorm wilde geven. De vorm die ze kozen, namelijk prachtige verhalen zoals genesis 1-2:4, is voor ons nog steeds van grote waarde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten