Mijn twee katten, Freia en Saga, nemen een belangrijke plaats in in mijn leven. Als er iets met hun gebeurt, dan resoneert dat in de rest van mijn leven. De dood van onze hond, Britt, vorig jaar, brengt me tot op de dag van vandaag tot tranen...
Ik voel vaak de noodzaak om dat uit te leggen, om me te verdedigen. Ik hoor mezelf dan dingen zeggen als: "het is misschien gek", "ik weet dat niet iedereen dit zo ziet, maar..." of grenzend aan verraad "het is natuurlijk maar een hond/kat, maar...'. Ik vraag me af hoe erg of hoe gek het nou eigenlijk is om huisdieren een belangrijke plek in je leven in te laten nemen. Ik weet dat veel van mijn vrienden en familie op dezelfde manier kijken naar hun huisdieren. Waarom voel ik dan toch de noodzaak om het onbelangrijker te maken dan het voor mij is? Is het daadwerkelijk niet maatschappelijk geaccepteerd of zit dat alleen in mijn hoofd?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten