Parels

Gisteren zei een vriendin iets tegen me dat me heeft geraakt. Het beeld dat ze beschreef was ongeveer hetvolgende:

Ik maak onderdeel uit van een aaneenschakeling van mensen. Achter me staan mijn grootouders en de mensen die me dierbaar waren maar die niet meer onder ons zijn. Vóór mij staan mijn kinderen en de mensen die nu een rol spelen in mijn leven.

Vandaag las ik, vast niet toevallig, in een boek over Boeddhisme (p.13) de volgende uitspraak:
individual existences were thought of like pearls on a necklace - each one separate but strung together in an endless series.

Allerzielen

Afbeelding gedownload op http://lvb.net/item/1651

Het is een beetje vroeg voor een stukje over allerzielen, maar goed.

Toen ik twee jaar geleden naast het lichaam van mijn oude, wijze vriendin stond die een paar uur daarvoor was overleden zag ik dat een mens meer is dan alleen een lichaam met hersenen om dat lichaam aan te sturen. Op dat moment werd ik ervan overtuigd dat er een ziel is. Haar lichaam zag eruit als een huis dat zojuist is verlaten door zijn bewoners: de electriciteit was afgesloten, de gordijnen waren dicht en het werd er al koud.

Ik kon me moeilijk voorstellen dat als er dan een ziel was die het lichaam bewoonde dat die ziel dan na het verlaten van het lichaam zou verdwijnen. Dat gevoel werd nog overweldigender toen vorig jaar onze lieve Gordon Setter Britt overleed. Ik weigerde te geloven dat zij voor altijd weg zou zijn, zonder hoop op een hereniging.

Een paar maanden geleden besloten mijn ouders een andere hond te nemen, Lily. Lily is van hetzelfde ras als Britt was, maar toen ik haar de eerste keer zag, was direct duidelijk dat zij een heel ander, bijna tegenovergesteld, karakter heeft dan Britt. Door dit contrast voel ik Britt ineens heel duidelijk heel dichtbij me. Ze voelt zo dichtbij dat het is alsof ik haar ziel heb opgenomen in mijn ziel. Alsof zij onderdeel van mij is geworden.

Wellicht is dat dan leven na de dood: een ziel wordt opgenomen in een andere ziel en leeft voort in een ander lichaam.

Voornes Duin

Klik hier voor meer informatie over natuurgebied het Voornes duin.

Zelfvertrouwen, case study

Vandaag zou ik mee doen aan een experimentje van een collega op mijn werk. Het ging al meteen mis want dat is een bijzonder charmante, gerespecteerde collega, een wat oudere man, waarvan ik dus graag zou willen dat hij mij een slimme tante vindt.

Het experimentje bleek moelijker te zijn dat de collega van te voren had aangekondigd (en ook langer te duren, maar geef de man eens ongelijk). Bij proefronde één liep het volkomen in de soep, proefronde twee ging dan allicht iets beter, maar was nog steeds geen hoogstandje. De collega kwam even zeggen dat het al veel beter ging. Hmmhmmm, alsof ik dat ging geloven zeker. Ik werk zelf ook wel eens met informanten.

Intussen was mijn hartslag van de gebruikelijke 60 slagen per minuut opgelopen naar minimaal 150 slagen per minuut. Het zweet brak me letterlijk uit. Ik probeerde mijn ademhaling te controleren. Diep ademen, in de buik. Om me te concentreren op het hier en nu en niet op wat de collega eventueel wel niet zou denken. Uiteindelijk ben ik er in geslaagd om een enigszins acceptabel resultaat af te leveren, maar ik voel me al de hele rest van de dag dom en onzeker.

Olifant

(foto ook van www.rijnmond.nl, nieuws van 22 oktober 2007)

Laat het duidelijk zijn dat ik tegen circussen met wilde dieren ben, maar onderstaand nieuwsbericht van http://www.rijnmond.nl/ (nieuws van 22 oktober 2007) levert wel een prachtig beeld op.

Circusolifant ontsnapt in R’dam Overschie
22 oktober 2007
Een onoplettende bewaker van circus Renz-Berlin heeft ervoor gezorgd dat een olifant korte tijd de benen nam in Rotterdam-Overschie.
Het beest was tijdens de koffiepauze van het personeel over een hek geklommen en deed zich tegoed aan de bomen in de Van Adrichemstraat. Gealarmeerde agenten hebben het circus op de hoogte gebracht, waarna olifant Jumba weer op het terrein van Renz-Berlin is gezet. Jumba is samen met haar drie collega-olifanten nog tot en met zondag te zien.

Het zal je maar gebeuren als je je Jack Russellterrier aan het uitlaten bent en je staat oog in oog met een olifant die rustig aan een boompje staat te peuzelen. In het bijzonder de formulering een olifant die de benen neemt en een olifant die over een hek heen klimt vind ik getuigen van literair talent.

Andere bijzonder fascinerende berichten over wilde dieren op www.rijnmond.nl: "Gorilla bokito heeft de waterpokken" (nieuwsbericht van 24-10-2007), "opgezette aap in boom Hardinxveld" (nieuwsbericht 24-10-2007)...

Ruzie

Jan Wolkers 1925 - 2007

Eergisteren is Jan Wolkers in zijn slaap overleden. Het eerste boek dat ik van hem las was de walgvogel omdat mijn vader dat zo mooi vindt. Ik word altijd geraakt door Wolkers, zowel door zijn boeken als door zijn persoonlijkheid.

Recentelijk heb ik geluisterd naar Alleen op een eiland. Het verslag van zijn eenzame verblijf op het waddeneiland Rottumerplaat. Als je hem hoort vertellen over zijn belevenissen op het eiland dan merk je aan de manier waarop hij vertelt dat hij een kunstenaar is. Belangrijker is wellicht nog dat je hoort dat de man leeft met passie. Hij gaat helemaal op in het eiland. Hij eet wat er voor handen is op het eiland en in de zee, wordt één met de vogelkolonie die zijn tent omringt en ontdekt elke centimeter van het eiland.

In de Junival, verreweg mijn favoriete boek, beschrijft hij de dood van zijn poes, Voske. Hij beschrijft de details van haar afwezigheid: het blikje tonijn waar ze niet meer aan toegekomen is, maar wat hij altijd heeft bewaard, en haar vacht die hij niet meer tegen zijn hand voelt als hij aan het schrijven is. De verwoording van de situatie is zo perfect dat je de pijn van het verlies voelt alsof het lijfelijk aanwezig is.

Jaren later vertelt hij in de achtertuin van Jan Wolkers dat hij de boom waaronder Voske's as is uitgestrooid heeft meeverhuisd naar Texel. Soms kijkt hij naar die boom en stelt zich dan voor dat ze naar hem lacht, zoals de Cheshire kat uit Alice in Wonderland.

Jan Wolkers laat ons zien hoe je moet leven: met passie en met oog voor detail.

God hebbe zijn ziel.

Zelfvertrouwen

Een tijd lang heb ik op mijn bureau op het werk een ansichtkaart gehad met daarop een bruine beer die op twee poten loopt in de avondzon. Je ziet de beer van opzij. Beren kunnen niet helemaal rechtop lopen en daarom hangen zijn schouders en zijn hoofd een beetje. De tekst onder deze kaart is "when you're just not good enough".

Ik heb die kaart gekocht omdat hij precies weergaf hoe ik me toen voelde "just not good enough". Dat gevoel is met de jaren wel minder geworden, maar soms steekt het weer de kop op. Er zijn twee vervelende dingen die voortvloeien uit dit gebrek aan zelfvertrouwen: (i) ik zie overal, ja overal, mensen die beter (in wat dan ook) zijn dan ik en (ii) ik ben heel gevoelig voor bevestiging/afwijzing.

En dat moet afgelopen zijn. Nu. Ik vertik het om de rest van mijn leven mijn kop te laten hangen zoals die beer op de ansichtkaart omdat ik het gevoel heb dat ik niet goed genoeg ben. Het wordt tijd om vertrouwen te hebben in mezelf.

Dus...er is werk aan de winkel :-)

Triëste

Slapende hondjes

Arachnafobia

Chester

Chester, zie boven, en ik waren een rondje aan het wandelen. We komen een klein jongetje (jaar of 5) tegen:

Jongetje: Wordt die wolf ook wel weer eens een hond?

Ik: Een hond? Die wolf wordt mijn vriend als het volle maan is.

Het jongetje zijn ogen worden zo groot als schoteltjes. Verschrikt kijkt hij naar Chester die, zich van geen kwaad bewust, rustig aan een paal staat te snuffelen.

Ik (om de spanning wat te breken): Doe jij aan karate?

Jongetje: Ja, hoe weet u dat?

Ik: mijn vriend doet ook karate en ik zag jou dezelfde beweging maken als hij wel eens doet.

Jongetje, wijzend op Chester, met een verschrikte blik in zijn ogen: hij?

Kastanjes

Elf jaar lang zochten we samen kastanjes.

Ieder jaar weer.

Bij dezelfde boom.

We speelden ermee, namen ze mee naar huis.

De boom is er nog.

De kastanjes zijn ook dit jaar weer gekomen.

Maar ze brengen nu alleen maar tranen en heimwee...

Warmte

De kachel is nog niet aan, maar de kou is langzamerhand niet meer te ontkennen. We moeten ons dus op andere manieren warmhouden: dikke sokken, kruikje in bed, electrisch kacheltje aan en een potje thee.

Of, natuurlijk, lekker broeierig warm tegen elkaar aanliggen in een doosje dat eigenlijk te klein is voor twee volwassen Noorse bospoesjes...

Stil

Maandenlang heb ik tijdens mijn yogasessies lang en diep ademgehaald om te ontspannen, maar ergens ver weg in mijn hoofd bleven mijn gedachten zich verzetten. Als kleine naaldjes die je iedere keer laten voelen dat ze er zijn en dat ze niet weggaan.

En gisteren, met de poes op schoot, ademde ik diep in door mijn mond en uit door mijn neus, lange en diepe ademhalingen, en werd het voor het eerst stil.

STRESS

Soms staat ineens alles in het teken van een bepaalde emotie. Deze week is het voor mij STRESS. Paniekaanvallen noem ik dat. Paniekaanvallen worden veroorzaakt door het werk: er is te veel werk en te weinig tijd.

Het is alsof mijn hoofd de hele dag in HOOFDLETTERS tegen me praat. Er lijkt simpelweg niet genoeg tijd om alles wat ik wil doen te doen in de beschikbare tijd. Als ik dan bedenk wat ik nu even kan laten schieten dan levert dat ook enorme innerlijke strijd op, die weer leidt tot...jawel STRESS. Voorbeeldjes:

1. ik zou even niet kunnen gaan sporten, maar dan word ik dik (als ik het stemmetje in mijn hoofd moet geloven deze week nog voor zover het kwaad niet al is geschied).
2. ik zou tijdelijk geen yoga kunnen doen, maar dan krijg ik STRESS (I rest my case)
3. ik zou in het huishouden even de boel de boel kunnen laten (doe ik feitelijk al en levert alleen maar meer stress op, omdat een rommelig huis een rommelige geest veroorzaakt EN ik heb geen schone kleren meer)

Dan zijn er nog de schuldgevoelens:

1. ik ben te weinig thuis voor de poesjes en als ik dan al thuis ben dan ben ik zo afwezig dat dat voor hun helemaal niet leuk is.
2. ik moet allemaal mensen bellen om te vragen hoe het gaat (sorry!)
3. ik moet eigenlijk gezonde dingen koken en opeten anders word ik zowel dik (zie boven) als ziek....

AAAAAAAAAAAAAAARRRRRRRRRRGGGGGGGGGGGGGGGGGHHHHHHHHHH