Afbeelding gedownload op http://lvb.net/item/1651
Het is een beetje vroeg voor een stukje over allerzielen, maar goed.
Toen ik twee jaar geleden naast het lichaam van mijn oude, wijze vriendin stond die een paar uur daarvoor was overleden zag ik dat een mens meer is dan alleen een lichaam met hersenen om dat lichaam aan te sturen. Op dat moment werd ik ervan overtuigd dat er een ziel is. Haar lichaam zag eruit als een huis dat zojuist is verlaten door zijn bewoners: de electriciteit was afgesloten, de gordijnen waren dicht en het werd er al koud.
Ik kon me moeilijk voorstellen dat als er dan een ziel was die het lichaam bewoonde dat die ziel dan na het verlaten van het lichaam zou verdwijnen. Dat gevoel werd nog overweldigender toen vorig jaar onze lieve Gordon Setter Britt overleed. Ik weigerde te geloven dat zij voor altijd weg zou zijn, zonder hoop op een hereniging.
Een paar maanden geleden besloten mijn ouders een andere hond te nemen, Lily. Lily is van hetzelfde ras als Britt was, maar toen ik haar de eerste keer zag, was direct duidelijk dat zij een heel ander, bijna tegenovergesteld, karakter heeft dan Britt. Door dit contrast voel ik Britt ineens heel duidelijk heel dichtbij me. Ze voelt zo dichtbij dat het is alsof ik haar ziel heb opgenomen in mijn ziel. Alsof zij onderdeel van mij is geworden.
Wellicht is dat dan leven na de dood: een ziel wordt opgenomen in een andere ziel en leeft voort in een ander lichaam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten