Vandaag zou ik mee doen aan een experimentje van een collega op mijn werk. Het ging al meteen mis want dat is een bijzonder charmante, gerespecteerde collega, een wat oudere man, waarvan ik dus graag zou willen dat hij mij een slimme tante vindt.
Het experimentje bleek moelijker te zijn dat de collega van te voren had aangekondigd (en ook langer te duren, maar geef de man eens ongelijk). Bij proefronde één liep het volkomen in de soep, proefronde twee ging dan allicht iets beter, maar was nog steeds geen hoogstandje. De collega kwam even zeggen dat het al veel beter ging. Hmmhmmm, alsof ik dat ging geloven zeker. Ik werk zelf ook wel eens met informanten.
Intussen was mijn hartslag van de gebruikelijke 60 slagen per minuut opgelopen naar minimaal 150 slagen per minuut. Het zweet brak me letterlijk uit. Ik probeerde mijn ademhaling te controleren. Diep ademen, in de buik. Om me te concentreren op het hier en nu en niet op wat de collega eventueel wel niet zou denken. Uiteindelijk ben ik er in geslaagd om een enigszins acceptabel resultaat af te leveren, maar ik voel me al de hele rest van de dag dom en onzeker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten