Eergisteren is Jan Wolkers in zijn slaap overleden. Het eerste boek dat ik van hem las was de walgvogel omdat mijn vader dat zo mooi vindt. Ik word altijd geraakt door Wolkers, zowel door zijn boeken als door zijn persoonlijkheid.
Recentelijk heb ik geluisterd naar Alleen op een eiland. Het verslag van zijn eenzame verblijf op het waddeneiland Rottumerplaat. Als je hem hoort vertellen over zijn belevenissen op het eiland dan merk je aan de manier waarop hij vertelt dat hij een kunstenaar is. Belangrijker is wellicht nog dat je hoort dat de man leeft met passie. Hij gaat helemaal op in het eiland. Hij eet wat er voor handen is op het eiland en in de zee, wordt één met de vogelkolonie die zijn tent omringt en ontdekt elke centimeter van het eiland.
In de Junival, verreweg mijn favoriete boek, beschrijft hij de dood van zijn poes, Voske. Hij beschrijft de details van haar afwezigheid: het blikje tonijn waar ze niet meer aan toegekomen is, maar wat hij altijd heeft bewaard, en haar vacht die hij niet meer tegen zijn hand voelt als hij aan het schrijven is. De verwoording van de situatie is zo perfect dat je de pijn van het verlies voelt alsof het lijfelijk aanwezig is.
Jaren later vertelt hij in de achtertuin van Jan Wolkers dat hij de boom waaronder Voske's as is uitgestrooid heeft meeverhuisd naar Texel. Soms kijkt hij naar die boom en stelt zich dan voor dat ze naar hem lacht, zoals de Cheshire kat uit Alice in Wonderland.
Jan Wolkers laat ons zien hoe je moet leven: met passie en met oog voor detail.
God hebbe zijn ziel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten