Herinneringen aan kerstmis

Het was altijd warm bij opa en oma. De gaskachel, zo'n grote metalen met van die neppe houten latjes, stond te gloeien op standje 7. Opa was nogal kouwelijk. Op de tafel een harig kleedje, de kat, lieve gekke Ago, het schijnsel van een veel te laag hangende, gelige lamp. De groene tapijttegels. Lekker praktisch want als er eentje vies werd, kon je die makkelijk vervangen. Oma in de keuken, in de weer met pannen soep, balletjes draaien. De geur van pijptabak. Mensen die binnenkomen. Ooms, tantes, neefjes, nichtjes, oudtantes en oudooms. Iedereen krijgt koffie en thee, er is kerstkrans van de bakker op de hoek. Een een boom. Wij mogen boven spelen. Daar is het ijzig koud. Geen kachel. Op de oude kamer van papa (en zijn broers). Rondjes draaien op een oude bureaustoel. net zo lang tot je duizelig bent en dan lopen. De trap af. De laatste treden springen om de leuning. Dat mag niet van oma.

De volgende dag naar andere opa en oma. Het is een klein huisje. Hier is een papegaai. Jaco. De papegaai van mijn leven zo zou later blijken. Mijn gevederde vriendje. Opa en oma (niet m'n echte oma, maar de nieuwe vrouw van mijn opa) zitten in hun stoelen. grote stoelen, lekker comfortabel. Wij spelen in de "achterkamer". De tv komt uit de kast, met een mechanisme. Opa kijkt graag sport. Voetbal. Wij kijken thuis nooit voetbal. Mijn zondagen worden gekleurd door de grand prix: het snerpende geluid van racewagens. Opa is altijd heel blij om ons te zien. Hij heeft een driftige natuur, maar hij smelt als hij ons ziet. Zijn kleinkinderen. De kinderen van zijn dochter. De kleinkinderen van oma komen ook. Ze zijn ouder dan wij en ik vind ze niet zo aardig. Ze maken veel lawaai.

I believe in angels

I have a dream
Songtekst van Abba

I have a dream, a song to sing
to help me cope with anything
If you see the wonder of a fairy tale
you can take the future even if you fail
I believe in angels
something good in everything I see
I believe in angels
When I know the time is right for me
I'll cross the stream - I have a dream
I'll cross the stream - I have a dream

I have a dream, a fantasy
to help me through reality
and my destination makes it worth the while
pushing through the darkness still another mile
I believe in angels
something good in everything I see
I believe in angels
when I know the time is right for me
I'll cross the stream - I have a dream
I'll cross the stream - I have a dream

winter

Buiten sneeuwt het...

Binnen zitten we te snotteren bij de kachel...

Robin

op 12-11-2009 is mijn adembenemende nichtje Robin Cornel geboren

ze is het einde en het begin

Het is hier iedere dag dierendag...

...'s morgens in bed

herfst

Ik hou van de herfst: de kleuren, de wind, de regen, het licht.

200

Inmiddels duurt de 1000-dagenmeditatie al 200 dagen voort.
We zijn dus op 1/5...still going strong...

De mantra, de tijd, de herhaling, de muziek, de rust...ik begin me er eindelijk bij thuis te voelen. Het heeft lang geduurd. Ik heb me lang tegen de meditatie verzet, maar nu zie ik eindelijk haar schoonheid.

Hier komtie nog een keer:

sat siri

siri akal

siri akal

maha akal

maha akal

sat nam

akal moort

wahe guru

Sat siri en wahe guru, kan je zien als een aanhef grote god (waar het woord voor God hier traditioneel wordt vertaald met waarheid) en een einde, zoiets van degene die ons van donker naar licht brengt is geweldig. Daartussen kun je de mantra in drie delen opdelen: (i) siri akal en maha akal: de eeuwig aanwezige/voortlevende, niet stervende God, (ii) sat nam: de god in mijzelf (letterlijk betekent het zoiets van de waarheid is mijn naam) en (iii) akal moort: de beeldtenis/belichaming van God.

Ik ben bang dat een uitweiding over hoe deze mantra de relatie legt tussen yoga en christendom te ver gaat voor deze blog...voor diegenen die het direct zien: is het niet adembenemend?

donker

Tijdens de late uurtjes heb ik ontdekt dat er een nachtstand op de camera zit....jammer dat niet alle poezen even stil zitten :-)

Ardennen

Vragen aan het universum

1. Waarom heb ik wel al maanden spierpijn van de yoga, maar worden mijn benen niet hoegenaamd slanker/gespierder/fraaier?
2. Hoe kan het dat ondanks de horren die ik zorgvuldig heb geplaatst voor iedere (mij bekende) opening naar buiten er toch vliegen/muggen in huis zijn?
3. Waarom kotsen de katten (hun haarballen) uit op het bed, op de rand van het dekbed en het matras om precies te zijn, en niet op het zeil dat op de vloer ligt?
4. Waarom mors ik altijd koffie als ik lichte kleren aan heb en nooit als ik donkere kleren aan heb?
5. Waarom mors ik uberhaupt koffie?
6. Waarom kan ik nooit een parkeerplekje vinden in de straat, terwijl andere mensen, die ik hier niet bij naam zal noemen, maar die zich notabene niet eens druk maken over de vraag of ze een plekje zullen kunnen vinden, ALTIJD en OVERAL kunnen parkeren? (Ok, dit lijkt erg op the secret..)
7. Waarom is de pindakaas op op de enige dag in het jaar dat ik mezelf heb getrakteerd op witte zachte bolletjes?
8. Etc. etc.

Zomaar een helder moment...

Het kunstwerk reflecteert de artiest.
Als de mens het kunstwerk van god is, dan weerspiegelen wij god.
Niet per se letterlijk, het is niet per se een zelfportret.

In ons verweven zit God, zoals in de sixtijnse kapel de geest van Michelangelo terug te vinden is.

Kwetsbaar

Ik ben vroeger gepest. Op school, op padvinderij. De vraag die door mijn hoofd is blijven spelen is natuurlijk waarom ik. Mijn antwoord tot nu toe is altijd geweest omdat ik het verdien. Ik ben ook raar, ik hoor er nooit helemaal bij, ik ben een beetje dom, onhandig, net te dik, net te lang.

Maar, na een recent voorval dat me in een klap terugbracht naar het schoolplein (waarvoor vriendelijk dank aan mijn Noorse collega voor de kans om tot dit diepe zelfinzicht te komen), denk ik, misschien is het wel niet om wie ik was (daarbij de bovenstaande kwalificeringen over mezelf natuurlijk niet in twijfel trekkende, want je hebt een minderwaardigheidscomplex of je hebt het niet), maar om hoe ik reageerde. Ik reageerde namelijk niet. Ik had geen verdediging.

Als iemand me publiekelijk aanvalt (zoals tijdens het recente voorval tijdens een congres) verandert mijn brein in appelmoes. Ik kan niet meer denken, niet meer praten. Ik verstijf. Ik ben het hert dat recht in de koplampen van de aansnellende auto blijft staren. Ik doe niks, want ik kan niks doen. Ik vang de klappen op, haal adem en ga verder.

100

Sat Siri - Truth, Projective Prosperity and Greatness

Siri Akal - Great Undying One Who Knows No Death

Siri Akal - Great Undying One Who Knows No Death

Maha Akal - Infinite Who Is Deathless

Maha Akal - Infinite Who Is Deathless

Sat Nam - Truth as Identity; or Identity of All That Is

Akal Moort - Embodied Form or Image of the Infinite

Wahe Guru - The Ecstatic Totality of God and Existence

somber

Iemand vroeg me waarom ik al een tijdje niets meer op de blog geschreven had. Geen tijd? Geen zin? Maar de echte reden is dat ik me niet zo goed voel, een beetje somber. Ik ben moe en dan doet mijn filter het niet zo goed. Alles komt binnen, ongezuiverd, zonder nuance. En dat is soms te veel, want het leven is hard als je niet in het nu leeft. Er is te veel verleden en te veel toekomst. Te veel pijn die is geweest en pijn die nog moet komen. Te weinig geluk dat er nu op dit moment is.

Om een voorbeeld te geven hoe mijn leven eruit ziet zonder filter: Ik was op de clubdag voor de Gordon Setters. Een feest voor mensen die van Gordons houden, want er zijn er veel en ze willen allemaal met je spelen, knuffelen en bij je op schoot zitten. Ik zag daar echter niet de lieve, leuke honden waar ik zo van hou. Ik zag honden die over een paar jaar dood zijn, die je dan niet meer kunt aaien, die dan niet meer op schoot komen. Ik zag het verdriet dat hun baasjes om ze gaan hebben. En vooral zag ik het ontbreken van de enige Gordon Setter die er echt toe doet en die ik zo mis, die ik nooit meer kan aaien, die nooit meer op schoot komt. Nog steeds, na al die tijd.

Kortom, mijn filter op de wereld is even van zijn plek. En dan worden de verhalen op de blog zou somber. En daar schiet niemand iets mee op.

Bonobo

Jaloezie is een item deze week:

http://bonobohandshake.blogspot.com/

Maar, wie wordt er nu niet jaloers op deze vrouw...die de hele dag met apen mag werken en dan ook nog een fantastische blog schrijft.

Eten, bidden, beminnen

Ik heb het uit. Eten, bidden, beminnen.

Voor diegenen die geinteresseerd zijn wat ik ervan vond....ik vind het een fijn boek. Het leest lekker weg, het sluit aan bij mijn belevingswereld en er staan veel interessante uitspraken en gedachtes in. Maar...(en nu volgt er een soort hap-snapbespreking van een paar detail uit het boek)

Ik ben zoooooooo jaloers. Heel heel erg jaloers. Jaloers op Elizabeth Gilbert. Ten eerste is het niet voor ons allemaal weggelegd om een jaar rond te reizen naar van die heerlijke plaatsen als Rome, India en Bali. Maar, het is vooral ook jaloersmakend hoeveel geluk EG heeft in het leven. Het lijkt alsof alles haar tegenzit (scheiding, depressie), maar als je goed leest, zit alles, maar dan ook echt alles, haar mee.

Ze spreekt binnen 4 maanden vloeiend Italiaans, ze maakt makkelijk contact met allemaal leuke bijzondere mensen. Die mensen doen dan stuk voor stuk uitspraken die zo uit de belangrijke spirituele geschriften van de wereldsgodsdiensten lijken te komen (of toch uit van die kleine boekjes met titels als "boedha voor beginners"). Die nieuwe vrienden (waaronder een Indonesische medicijnman en een traditioneel indonesisch genezer) doen die uitspraken niet alleen, wat op zichzelf al prachtig zou zijn, maar ze doen ze ook nog op precies dat moment dat EG ze nodig heeft.

Vervolgens hoort de prachtige EG (die zich overigens geen enkele zorgen maakt over het feit dat ze 11 kilo aankomt in Italie, wat op zich ook al benijdenswaardig is) deze uitspraken en veranderen ze de richting van haar leven 180 graden. Door deze uitspraken weet ze de depressie op een afstand te houden, de problemen met haar scheiding op te lossen, zich te focussen op de meditatie (en God te ervaren), en haar kundalini energie komt vrij alsof het kinderspel is (in blauwe golven).

(Dit laatste is voor een yogini die iedere dag uren yoga moet doen om soms een lichte tinteling in de ruggegraat te mogen ervaren - waarvan menig scepticus zou zeggen dat het gewoon een koude rilling is - zeer jaloersmakend.)

En, als klap op de vuurpijl, ontmoet ze een mooie Braziliaans man met bruine ogen en een olijfkleurig huid, die onvoorwaardelijk van haar houdt, geweldig is in bed en natuurlijk ook van die prachtige wijze dingen zegt. (Dit is niet voor mij in het bijzonder erg jaloermakend, aangezien ik zelf ook nogal veel geluk heb op dit punt, maar wel voor andere 'vrouwen zoals wij' die ik ken). O ja, en hij is ook gesterriliseerd dus ze hoeft ook geen chemische shit in te nemen...maar ze krijgt dan vermoedelijk wel weer een kind. EG kennende, precies wanneer zij er klaar voor is.

Dus, is het een boek voor mij? Ben ik wel "vrouwen zoals wij"?

Ik ben bang dat ik onder een wat minder gelukkig gesternte geboren ben (of iets minder goed van het Universum mijn geluk kan afdwingen). Ik ploeter al jaren voort met yoga zonder blauwe golven en al helemaal zonder de stilte van de eeuwige/eeuwigheid te hebben ervaren. Maar wat niet is kan nog komen...nu weet ik iig waar ik op kan hopen.

Mijn vrienden zeggen - net als die van EG - allerlei wijze dingen. Helaas heb ik vaak de kracht of het inzicht niet om mijn leven door die uitspraken van richting te laten veranderen. Sorry mensen.

Verder is mijn spirituele beleving anders. Ik hou het nog even op het christendom en ben helaas niet in staat om, zoals EG het zegt, te shoppen bij alle geloven die de mensheid ter beschikking staan om er de krenten uit de pap te halen. Ik heb namelijk, na inmiddel bijna 4 jaar verdieping, nog niet helemaal, volledig begrepen (geïnternaliseerd) wat de krenten uit de pap zijn van het christendom. Ik moet nog een beetje verder graven, meer lezen, meer bidden, meer ervaren wat het betekent om christen te zijn.

Ik vrees dat me dat al één heel leven gaat kost...

Vader

"Vandaag" zei de pater Jezuiet bij wie ik de cursus christelijke meditatie volgde "gaan we een woord-voor-woordmeditiatie doen aan de hand van het Onze Vader. We beginnen met 'vader' en als we dan nog tijd hebben voor 'onze' dan pakken we dat ook nog mee." :-)

Wat voor connotaties heeft het woord 'vader' voor jou. Wat betekent het voor jou dat Jezus God aansprak met 'vader'? Dit vat de gedachtenstroom van die avond ongeveer samen:

Zijn bloed dat door mijn aderen stroomt.
Zijn ogen weerspiegelt in mijn gezicht.
Zijn rust in mijn hart.
Zijn stem klinkt in mijn oren.
Zijn trots, zijn wijsheid.

Mijn ogen die zijn liefde zien.
Mijn zintuigen ervaren de onvoorwaardelijkheid.
Mijn hart dat rustig klopt onder zijn bescherming.
Mijn lichaam voelt dat het altijd goed komt.
Door hem.
Mijn vader.

Pasen

Hij was mens

een van ons

Hij is mens

een van ons

een met ons



Hij kent pijn

afscheid, verdriet,

teleurstelling

liefde, warmte

vriendschap



Hij werd mens

een van ons

hij was mens

een van ons

een met ons



Hij weet

want hij heeft

ervaren



Hij werd mens

leerde ons

mens te zijn

met hem

door zijn liefde

voor ons



Hij was een van ons
Hij is een met ons

Mijn meisjes...

stemmen

Het is bijna volbracht. Nog 4 dagen. Dan is het pasen. Eindelijk. Tijdens deze 40 dagen heb ik griep gehad, een nogal intensieve migraineaanval, een oorontsteking (!) en nu ben ik verkouden. Nu, we zullen maar denken dat het lichaam zich langzaam aan het reinigen is. Alle virussen die nog in mijn systeem achter waren gebleven worden met grof geweld mijn lymphesysteem uitgewerkt. En ik kan me goed voorstellen dat je dat als jezelf repecterend virus niet zo maar, zonder slag of stoot, laat gebeuren.

De grootste uitdaging de afgelopen weken was echter niet mijn fysieke gesteldheid (alhoewel dat volkomen legitiem zou zijn geweest), maar de stemmen. Tijdens de meditatie probeer je je te concentreren op de mantra, op de positie. Dat blijkt echter enorm ingewikkeld door het eeuwige, nooit stoppende geblaat in mijn hoofd. Het lijkt wel een orkest van stemmen. Over de meest krankzinnige zaken: het herkauwen van gesprekken, televisiedialogen, wat ik morgen aan ga doen, hoe laat ik op moet, wat ik op werk nog moet doen. Bla bla bla...Alles is goed, zolang ik me maar niet concentreer op de mantra, de yoga, het gebed. En als ik dan een deel van mijn geest gefocussed heb, verbaast een ander deel zich erover dat het zo goed gaat, of het nog lang goed zal gaan.

Als ik de sopranen rustig heb dan beginnen de tenoren weer te roepen. En daar zit em ook precies het probleem. Want ik ben de sopranen, de tenoren, de bassen, de alten etc. etc. Ik denk dat ik de manier heb gevonden. Ik laat iedereen praten. Zoals gezegd alle stemmen zijn een onderdeel van me. Dus in plaats van me tegen de stemmen te verzetten, laat ik ze praten, accepteer ik ze, totdat ze door hebben dat het voor ons allemaal beter is om te concentreren op de mantra.

Het is gearriveerd

Na van alle kanten te hebben gehoord over "het boek voor ons soort vrouwen"...heb ik het dan toch maar besteld...later meer...

Tijd

Mijn yogalerares zei gisteren dat haar perceptie van tijd is veranderd sinds ze yoga doet. Ik heb daarover nagedacht en het is waar (...uiteraard...overigens, over wijze vrouwen en tijd gesproken, zie hier)

Veel oefeningen en meditaties duren een vastgestelde tijd: 2 minuten, 3 minuten, 11 minuten, 40 dagen, 1000 dagen. Dit lijkt een vastgestelde tijdsduur te zijn. 2 minuten is 2 minuten. Basta.

De ervaring leert dat niets minder waar is. De 2 minuten die je langer blijft liggen als de wekker al is gegaan zijn binnen een seconde voorbij, maar 2 minuten stretch pose duurt oneindig lang. Hoe lang 2 minuten duurt lijkt dus relatief. Tijd is relatief (geen originele gedachte, jammer genoeg :-) ).

En dan brengt meditatie soms iets nog mooiers dan de mogelijkheid om tijd op te rekken, namelijk de afwezigheid van tijd. Tijdens sommige meditaties verlies je - door de concentratie, denk ik - alle besef van tijd. Het is onmogelijk om te zeggen of de meditatie 10 minuten of een half uur heeft geduurd. Tijd is geen factor meer.

Freia

Hmmm, wat een zacht buikje heeft ze toch....

Halverwege

Na 26 dagen vasten en 20 dagen sadhana (dagelijkse yogaoefening) begin ik langzaam te beseffen waarom ik dit doe. De eerste 26 dagen kon ik vasten niet koppelen aan spiritualiteit. Ik had immers gewoon honger of (vaker, uh meestal) trek in iets lekkers. Daar is weinig spiritiueels aan...Na 26 dagen dringt langzaam het besef door dat het spirituele niet zit in de ontzegging, maar in de dingen die wel tot je beschikking staan: de dingen die door de onthouding duidelijker worden, meer uitvergroot.

De Sadhana is een ander verhaal. Ook daar zie ik vaak tegenop uit luiheid, ongeduld etc. Maar, uiteindelijk geeft de dagelijkse oefening, de discipline, rust. Twee momenten op de dag, 's morgens als ik opsta en 's avonds voor ik ga slapen, waarin ik tijd maak voor god: de god die in mijn lichaam huist en de god die overal buiten mijn lichaam is. Yoga functioneert als een schemerzone tussen slapen en waken. Tussen onbewust en bewust. Tussen mijn lichaam en de buitenwereld. Het maakt de overgang zachter, soepeler en God komt een heel klein beetje dichterbij.

Mijn nieuwe zonde

Omdat het lekker is, maar vooral omdat het er mooi uitziet...

Saga nu nog met haar wintervacht...

Freia in een amoureuze bui

Waarom?

Waarom hebben katten



amoureuze buien om



5:15

in de morgen??

1 down, 5 to go

De eerste week van de vasten is voorbij...soms maakt de goedgemutstheid en overtuiging dat dit een heel goed idee is ruimte voor vermoeidheid (vroeg opstaan voor de yoga, laat slapen door de yoga, stijve spieren van de yoga, oh en een al een week durende nogal hardnekkinge verkoudheid) en de onstilbare trek in chocola (tja...).

Maar we gaan door! Streng en meedogenloos! De koekjes, cakejes, chocolaatjes blijven achter op de schoteltjes, volkorenbrood gaat erin als zoete koek en koken is een waar evenement geworden hier in huis (We hebben nu namelijk echt honger als we gaan eten).

En in het vooruitzicht het land van melk en honing...

Vasten

Erkenne mich, mein Hüter,

Mein Hirte, nimm mich an!

Von dir, Quell aller Güter,

Ist mir viel Guts getan.

Dein Mund hat mich gelabet

Mit Milch und süsser Kost

Dein Geist hat mich begabet

Mit mancher Himmelslust.

Uit: Matthäus passion, J.S. Bach, BWV 244

De eerste ochtenyoga is achter de rug. Het eerste taartje is vastberaden geweigerd. De televisie is vandaag nog niet aangeweest. De lunch van groenten en zilvervliesrijst is in alle rust en met aandacht opgegeten.

Kortom...het vasten is begonnen!

Nog 45 dagen tot pasen....nog 45 dagen van onthouding waarin en waardoor ik hoop dichter bij God te komen.

1000 dagen

Ik ben, soort van, zo lijkt het toch sterk, begonnen met een dagelijkse 11-minuten durende meditatie...voor de periode van 1000 dagen. Van 14-02-2009 tot 11-11-2011...het begin van "the Age of Aquarius".

De meditatie is een voorbereiding op de nieuwe era waarin de mens zijn volwassenheid bereikt. Zegt Yogi Bhajan. En daarom doe ik samen met duizenden andere kundaliniyogi's deze meditatie. Aquarius is de era waarin mensen zich open zullen stellen voor liefde voor elkaar, de dieren en het milieu. Althans dat zegt Yogi Bhajan...

Ik weet niet goed wat ik moet denken van "the Age of Aquarius". Maar ik weet wel dat het geen kwaad zou kunnen als we iets meer rekening zouden houden met elkaar, de dieren en het milieu. Dus...ik spendeer de komende 991 dagen 11 minuten per dag aan een meditatie in de hoop dat we (ik?) op een bepaald moment iets meer naastenliefde zullen voelen en ons (me?) er ook naar zullen (zal?) gaan gedragen.

Cadeautjes uit Pakistan, van mijn Pakistaanse buurman

In Monschau....

lag er een halve meter sneeuw...

Irma

Bron: http://www.diergaardeblijdorp.nl/?docid=4010

Olifant Irma is gisteren (in diergaarde Blijdorp) bevallen van een overleden jong dat ze al een jaar bij zich droeg. De verzorgers staan haar gedurende de 12 uur durende bevalling bij. Op deze foto omhelst een verzorger haar slurf.

Arme Irma...

The sound of silence

Dit jaar is in de yogatraditie het jaar waarin we moeten leren om Shabd te horen. Het geluid van God dat alom aanwezig is, maar alleen gehoord kan worden in stilte. Ik begrijp het nog niet goed. Maar hieronder twee citaten waarvan ik vermoed dat ze de kern van Shabd weergeven.

"Before the creation, Shabd existed in its latent form and as such had no name. In this state, It was something completely established in Itself and was thus known as Ashabd (sound-less), Anaam (nameless), Alakh (ununderstandable), Agam (inconceivable), Akeh (unutterable) and Akath (indescribable). When It came into manifestation, It was called "Shabd" or "Naam." "
Bron: http://www.ruhanisatsangusa.org/naam/naam_shabd1.htm


“God schreeuwt niet. Hij is de suizende stilte. God fluistert ons zijn waarheid toe”
Rabbijn Soetendorp

Zus

http://www.zus.nu/

goed eten

goed gezelschap

goede olijfolie om mee naar huis nemen

...

wat wil een mens nog meer?

Eerste werkdag van 2009...

...en ik zit thuis op de bank met een nog sluimerende hoofdpijn, een lichte misselijkheid en twee opgezwolle ogen bij te komen van de migraineaanval van gisteravond. Een goed begin is het halve werk.

Enfin. Het gewone leven is weer begonnen. De kerstversiering is weer in de doos. De kaarsjes in de kast. Met goede moed en goede voornemens gaan we 2009 in.

Mijn goede (lichtelijk ambitieuze) voornemens voor 2009:

• De vastentijd serieus nemen en in deze 40 dagen geen televisie kijken maar mijn tijd besteden aan spiritualiteit en devotie (Ha! Dat staat er zwart op wit)
• Aandachtig leven: genieten, liefhebben, god onderkennen in het dagelijks leven
• Wandelen, kilometers wandelen, alleen, met de hond(en), met wie er maar mee wil
• Yoga doen, heel veel yoga doen
• Leren ayurvedisch te koken
• Nadenken over andere cognitieve processen (rouw, spiritualiteit) en hun relatie met het cognitieve proces 'taal'

Let the games begin!